https://www.barncancerfonden.se/contentassets/3314db5a549748d1b52145460e18b620/barncancer-1701.pdf

  

Artikel om Elise en haar kanjerketting in Göteborgs Posten

  

Artikel om Elise en haar Kanjerketting in Allers

Een paar weken geleden kregen wij bezoek van een heel lief vriendinnetje uit Nederland, Floor. Zij schrijft. Niet gewoon op hyves of facebook, maar echt. Een boek en artikelen en colums. Na dat weekendje schreef ze deze colum.

‘Als haar vader even niet oplet, klimt het kleine meisje op de vensterbank en verstopt zich achter de gordijnen. Ze waant zich onzichtbaar, niet wetende dat het slangetje dat haar borst met de infuuspaal verbindt en gevaarlijk tussen de potten met viooltjes hangt, haar vindplaats feilloos verklapt. Een kaal, ondeugend koppie verschijnt vanachter de coulissen. Kiekeboe!Kinderen horen niet ziek te zijn. Snotterige druipneuzen, darmkrampjes, kotsen over de nieuwe bank: allemaal oké. Maar echt ziek, doodziek, zoals de kleine meid van mijn beste vrienden, dat gaat lijnrecht in tegen alle regels van rechtvaardigheid.  

Een kind hoort met rode wangetjes en een tand door de lip thuis te komen van een potje stand in de mand of buskruit en niet in een klein ziekenhuiskamertje te liggen wachten tot de chemo langzaam door het infuus het kleine lijfje in drupt. Die gore, maar onmisbare troep die langzaam met elke druppel haar kankercellen, maar ook haar weerstand en levensenergie verzwakt. Haar strijdlust is gelukkig taaier.

En als ik maandagochtend op kantoor kom, wanneer de onenightstands, de dates en de dinertjes in nieuwe restaurants de revue passeren, vertel ik over mijn weekendje kinderkanker. De eerste duikt verschrikt weg achter zijn computerscherm. Een volgende knikt inlevend, maar grijpt zichtbaar opgelucht naar de telefoon wanneer deze rinkelt. Het leven hoort vooral leuk te zijn. Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoeveel lezers op donderdagochtend ook niet zo’n behoefte hebben aan het beeld van een kalende kleuter die in quarantaine in een ziekenhuiskamertje ligt te strijden voor haar leven. Maar voor alle duidelijkheid: mijn vrienden ook niet.

De enige die het lukt om het leven vooral leuk te laten zijn is die kleine. Zij is zich nog van geen kanker bewust. Die infuuspaal is haar beste en enige vriendje. Hij hoort bij haar leven, net als de zusters en de misselijkheid en de spuitjes en de grote mensen om haar heen die steeds weer huilen terwijl ze zelf niet eens een spuitje hoeven. En zodra het spuitje voorbij is, verschijnt er dwars door de dikke tranen een ondeugende glimlach en hangt mevrouw binnen de kortste keren aan de reling van haar ziekenhuisbed. En misschien heeft die kleine meid ook wel gelijk. Kun je er in deze rotsituatie uiteindelijk alleen maar het beste van maken.
 
Mijn vrienden hebben veel steun aan de blog van www.komteenkleinmeisjebijdedokter.blogspot.com. Geen vreemdgaande Kluun op hippe feesten, maar twee jonge ouders die net als mijn vrienden niets anders willen dan dat hun prinses op een waggelend kleuterdrafje de toekomst tegemoet kan.  

KiKa heeft er een donateur en ambassadeur bij.‘  

Dagblad De Pers, 28 oktober, Floor Westerveld.