Zo goed nieuws als wij hebben gekregen, zo slecht nieuws hebben andere ouders deze week gekregen. Ouders die we elke week zien in het ziekenhuis, met hun lieve dochtertje net een jaartje ouder dan Elise.  Met wie we af en toe lief en leed hebben gedeeld als we op de afdeling waren. Met wie Elise aan het begin van al hun behandelingen nog gespeeld heeft.

Vandaag hebben zij te horen gekregen dat maanden van verschrikkelijke behandelingen tevergeefs zijn geweest. Vergeleken met die behandelingen hebben wij maanden in het paradijs doorgebracht. Het enige wat je op de been houdt is het einddoel: overleven. Dat einddoel is nu voor hen onderuit gehaald. Geen kans. Dat het leven oneerlijk was dat wisten we al. Maar zo verschrikkelijk hard is niet te bevatten. Woorden schieten tekort. Haar lach is zo mooi, veel te mooi om nu al te doven. Waar haar ouders nu doorheen gaan is niet te bevatten. En maakt dat wij nog dankbaarder zijn voor de goede resultaten van Elise. Onze ergste nachmerrie is hun werkelijkheid geworden. Mijn hart huilt.

The music won’t last

Do you run through each day
Always on the fly?
When you ask “How are you?”
Do you hear the reply?

Ever told your child,
We’ll do it tomorrow?
And in your haste,
Not see his sorrow?

You’d better slow down
Don’t dance so fast.
Time is short.
The music won’t last.

Have you ever watched kids
On a merry-go-round?
Or listened to the rain
Slapping on the ground?
Ever followed a butterfly’s erratic flight?
Or gazed at the sun into the fading night?

You better slow down.
Don’t dance so fast.
Time is short.
The music won’t last.

(composition av Slow dance by Anonymous author – Possibly written by a little girl with terminal cancer in a New York Hospital)