Na een aantal keer naar de afdeling te hebben gebeld, horen we dat we pas maandag het onderzoek krijgen. Ik zak door de grond en ga door het lint. In de bijkeuken krijg ik een woede en paniek aanval. Ik voel dat het niet goed is en dat er vandaag iets moet gebeuren. Ik weet niet hoe maar ik krijg eindelijk de diensdoende arts over de streep, hij gaat nog een keertje kijken of er iets te regelen is.

Hij belt terug en zegt dat we meteen moeten komen. Opluchting, maar ook ongeloof over wat er gaande is.

In het ziekenhuis aangekomen, wordt Elise klaar gemaakt voor het onderzoek. Ziekenhuiskleertjes aan en bandje om. Bij de narcoseafdeling valt ze gelukkig in slaap op papa`s schoot en merkt ze niets van het gasmaskertje dat haar onder narcose brengt. Wat is het moeilijk om haar in vreemde handen achter te laten. Gelukkig weten we dan niet dat dit een van de makkelijkere momenten zal blijken te zijn. Wat er komen gaat is niet voor te stellen.  

(Zelfs nu er al heel wat is gebeurd is het niet voor te stellen dat het is gebeurd en wat er nog voor ons klaar ligt in de toekomst wil ik niet aan denken. Zou ze het halen, zullen wij het halen, komt het weer terug, maar vooral we willen haar niet kwijt, hoe lang mogen we nog van haar genieten? Voor altijd! Een lang en gelukkig leven!)

Als de dokter weg is, bel ik mijn ouders. Dat is misschien nog wel het ergste, het verdriet van hen en natuurlijk van Gustav.

Hij komt pas om negen uur geloof ik en hij is meteen duidelijk dat de tumor groot is, heel erg groot is, zo groot als het grootste van de twee speelgoedballetjes die ik toevallig in mijn handen heb. Later lees ik stiekem in het dossier dat het 10×8 centimeter is. Omdat de tumor zo groot is, is er heel veel druk en oedeem in de hersentjes rondom, vertelt de Bertil. Ook zijn er al kleine hersenbloedinkjes geweest. Nu achteraf vraag ik mezelf af of ze die heeft gehad op bepaalde huilmomenten die ik me herinner. Daar zal ik natuurlijk nooit antwoord op krijgen maar het knaagt wel.

Bertil vertelt dat de operatie gepland wordt op dinsdag zodat Elise aan een cortison kuur kan die de zwelling misschien zal doen afnemen, dat is beter voor de operatie. Daarnaast kunnen ze dan alles goed voorbereiden. Bertil twijfelt daarna hardop of Elise misschien nuchter moet blijven tot en met dinsdag zodat ze als het accuut wordt meteen goed geopereerd kan worden. Gelukkig hoeft dat niet, wel moeten we goed op haar letten of er dingen veranderen. En snachts wordt ze elke drie uur wakker gemaakt om te kijken of ze nog reageert. Dat het echt ernst is met de druk in haar hoofd wordt me nu pas een beetje duidelijk.

Alles voelt heel onwerkelijk.