De laatste dag.
Het zit er bijna op.
Onze dappere Elise is nu meer dan vijftig keer (!) onder narcose geweest.

Went het?
Eigenlijk wel.
Elise doet al haar ogen dicht om lekker te gaan slapen voordat het narcosemiddel nog maar ingespoten wordt.
En we worden helemaal verwent met alle aandacht, omdat we de enige zijn hier in het aparte bestralings en narcosegebouwtje.

Dit weekend zijn we trouwens in Stockholm geweest.
Super leuk, wel heel erg koud en nat.
Heerlijk genoten van wat vrije tijd en twee kinderen die zich prima voelden.
Op vrijdag naar het pippi huis in Junibacken en zaterdag naar de dierentuin en openlucht museum Skansen.

En vandaag is dus de laatse keer bestraling.
Het is snel gegaan, die twee en halve week hier in Uppsala.
Het is raar geweest en soms ook wel fijn om in weer een nieuw ziekenhuis te zijn.
Sommige dingen zijn echt super hier.
Een mooie, nieuwe afdeling, je mag meerdere bedden op je kamer hebben enzovoorts.

Andere dingen zijn weer beter geregeld in Göteborg.
Veel meer elektrische deuren, een betere planing van operaties en een meer flexibele instelling op de afdeling.

Ik ‘mis’ nu onze eigen afdeling eigenlijk wel.
Onze artsen. Onze vrienden. Onze speeltherapie.
Alles voelt gewoon veel vertrouwder aan in Göteborg.
Bijna zoals thuis komen.
Ik weet waar je het beste een broodje kan kopen.
Wanneer de clownen komen.
Ik ken de hartslag en het ritme van het ziekenhuis.

Het zal heel raar zijn om ooit echt weer ‘klaar’ te zijn.
Soms ben ik er zelfs bang voor.
Het voelt alsof dit bestaan mijn identiteit is geworden.
Wie ben ik als ik niet meer voor een ziek kindje hoef te zorgen?
Wie ben ik als Elise straks weer beter is en gewoon weer naar school kan en kan lopen?

Daarnaast kan ik er nooit meer op vertrouwen dat de kanker echt weg is en wegblijft. Helaas is dat rots vaste vertrouwen ons afgenomen.
Het beste wat we ervan kunnen maken is genieten van de dag die voor ons ligt en hopen, hopen, hopen.

Maar we moeten positief blijven.
Vandaag is de laatste bestraling, dan hebben we een paar weken om Elise aan te laten sterken voordat we weer met de volgende fase door moeten.
Een paar maanden chemokuren met eventueel nog zes maanden orale chemo erachteraan. We weten nog niet precies hoe het schema eruit zal zien, maar we zullen ons met frisse tegenzin melden aan de poort.

Bleh chemo.
Elise die zegt dat chemo Casper dan niet in haar haartje mag bijten en ook niet in haar buikje.
Stoute Chemo Casper moet zijn brilletje op houden en goed zoeken naar de knobbelcelletjes!

Hier zijn nog wat leuke gedachtes van Elise:
Ze kijkt in de spiegel en vraagt zich af: ‘Waarom zitten mijn armen vast?’
Aan de ontbijttafel in het hotel: ‘Papa gaat eerst naar de hemel, toch?! Dan mama, dan ik en dan Sophie. En wie dan?’ (Goh je had de gezichten van de andere hotelgasten moeten zien.)
Om nog maar te zwijgen van die keer dat ze aan het personeel van de dierentuin uitlegt dat ze nog maar twee keer bestraalt hoeft te worden en dan weer aan de chemos moet omdat ze van die stomme knobbeltjes heeft.)

Maar hier komt dan eindelijk het moment waar Elise zo hard aan heeft gewerkt.
Vrijdag in Stockholm lukte het opeens!
Dus nu wil ze niets anders meer.
Tromgeroffel…
Elise loopt zelf!