Chemo Casper laat zijn ware gezicht zien. De eerste haren zijn gevallen. En ook al weet ik dat het niet erg is, doet het pijn in mijn moederhart. Het is een teken dat we gif in haar lijfje stoppen. Dat ze ziek is.

Elise vraagt waarom chemo Casper haar haartjes opeet. Omdat hij z’n brilletje kwijt is en soms de verkeerde celletjes opeet.

Dit weekend is een redelijk weekend geweest, beetje misselijk met wat overgeefpogingen en pijn in de buik.

Elise vraagt waarom ze pijn in haar buikje heeft. Omdat chemo Casper z’n brilletje kwijt is en soms in de verkeerde celletjes bijt. “Waar is zijn brilletje dan, mama?”

Voorlopig heeft ze maar enkele blaren in haar mond gehad. Als je ooit een aft in je mond hebt en er over zeurt, denk dan even aan Elise. Ze zei er niets over totdat we ontdekten dat haar mondje allemaal grote witte blaren had. Vandaag heeft ze al weer een boterham gegeten.

Maar we mogen niet zeuren zolang we maar thuis zijn. Morgen even voor controles langs het ziekenhuis. En lekker spelen bij de fysio. Maar eerst op zondag haar derde verjaardag vieren. Daar hebben we zin in. Met taart en snoepjes. Balonnen en slingers. En veels te veel kadootjes!