Gister is het verband eraf gegaan. De vijftig hechtingen zitten keurig op een rij. Naast het grote litteken wat ze al had en wat dus weer open is gemaakt, heeft ze er nog eentje bij. Dwars over haar hoofd heen, ongeveer 15 stuks. Verder hangen haar arm en voet er nog steeds voor spek en bonen bij. Maar de fysio zei dat ze wel weer zal leren lopen. Verder is het hier vooral saai. TGIF? Ons maakt het niet echt uit, behalve dan dat het in het ziekenhuis in het weekend nog saaier is. Hopelijk mogen we snel naar het kinderziekenhuis, daar is het toch echt gezelliger dan hier op de volwassenen afdeling.

Waarschuwing voor bange gedachtes:
Bang, zo bang om haar te verliezen. Mijn liefje, mijn kleintje. Alle vieze medicijnen, niet kunnen lopen, pijn in haar hoofd. Verband erop en eraf, slangetjes en dokters. Ik wil het niet voor haar. Maar hoe kan ik het stoppen? Gewoon niets doen is geen optie, maar hoelang blijf je doorgaan? Hoeveel procent kans van slagen heeft ze uberhaupt? Mijn kleine meisje met al veel te veel verdriet in zich. Je ziet het in haar ogen. Ze vertrouwd ons niet meer. Mama waarom doe je niets? Waar waren jullie toen ik wakker werd? Hoe lang goed-leven is zo’n operatie en chemokuur waard, weer maar een paar maanden? Wanneer stop je? Ik wil niet dat ze dood gaat. Ze is zo lief. Zo lief, zo klein en schattig. En slim. Ze is echt slim. Het is zo zielig haar te zien in de grote mensen wereld. Ze wil het allemaal niet. Het lijkt soms wel kindermishandeling. Ik wil niet dat ze dood gaat. Ik wil niet dat ze dit allemaal moet ondergaan. Ik wil gewoon de kinderopvang en de waterpokken, peuterpuber gedrag, ik ben twee en ik zeg nee. Ik wil geen bijwerlingen of depressies van de driejarige. Ze is godverdomme drie jaar. Waar is god dan als hij dit ok vindt? Als ze uiteindelijk toch dood gaat kan hij het net zo goed snel met een ongeluk laten gebeuren en niet zo langzaam doen. Misschien kan hij er niets aan doen, ik weet het ook niet.

Ik wil hier gewoon niet zitten. Gustav slaapt al naast Elise en ik zit hier met een slapende Sophie op schoot. Waar ging het mis? Waarom kreeg ik dat kut gen? Ik wil niet naar boven, dat klote slaapkamertje. Ik wil dat het werkt en dat we nooit meer terug hoeven. Maar die kans is zo klein. Ik weet dat jullie hoop willen lezen en goede berichten, maar het is gewoon niet goed hoor. Recidive is nooit goed, dat weet iedereen. Mijn kleintje, het is echt zo zielig dat ze dit allemaal moet ondergaan, veel van ons zouden het niet eens uit staan wat zij moet ondergaan. Kut zooi. Ik hou van haar en wil haar leven en onschuld terug.