Nog twee dagen bestraling in Göteborg te gaan. We hebben er al achttien gehad. Achttien keer onder narcose. Achttien keer wakker worden bij de lieve zusters. Achttien mooie paarse kanjerkralen.

Het zal heerlijk zijn om weer een fase af te kunnen sluiten. Maar natuurlijk ook raar. Na een tijdje leer je iedereen goed kennen en krijg je rutines. Morgen nog een keertje en dan de laatste keer op woensdag (dinsdag is hier een nationale feestdag).

De bijwerkingen zijn voorlopig nog heel minimaal. We hebben weer geluk met onze taaie Elise. Haar bloedwaardes zijn nu iets slechter geworden, maar niet iets om ongerust over te worden. Op woensdag heeft ze gewoon een zakje extra bloed gekregen, eitje makkie. Het haar wat ze nog op de rechterkant had, begint nu ook uit te vallen.

Volgende week zondag gaan we een paar dagen naar Uppsala om de schroeven in haar hoofd te opereren, een ct scan en wat andere ongein. Dan anderhalve week vrij (wat vaak betekent dat we slechts één medisch grapje op een dag hebben in plaats van meerdere). En dan dus nog twee en halve week bestraling in Uppsala. Daarna weer hersteltijd en dan weer chemo.

Gustav en ik worden het ziekenhuissysteem wel steeds meer zat. De verwijsbrieven die je zelf moet regelen of die kwijt raken. Het aan elkaar koppelen van informatie zodat we een programma krijgen wat elkaar niet overlapt. Elise zou bijvoorbeeld een MRI scan krijgen om de bestraling te kunnen plannen op de dag dat de bestraling al zou beginnen……..

Maar de mensen op onze afdelingen in het ziekenhuis zijn we nog niet zat! We zouden ze natuurlijk liever onder andere omstandigheden leren kennen. Maar ze zijn allemaal goud waard! De ouders van de andere kinderen, de artsen, zusters en al het andere personeel. Allemaal super betrokken en lief.