Malende gedachtes
Sterk oh zo sterk zijn we, toch voelt dat niet altijd zo. Ben vooral moe en verlang naar een rustpunt, een punt om even te zitten, te zuchten en achterom te kijken, te verwerken. Hoe ben ik godsnaam hier beland vraag ik mezelf wel eens af. Was ik niet die slimme student die van feestjes hielt en lekker in een studentenhuis woont? What the f##k doe ik hier, al te vaak in het kankerkinderziekenhuis? Waarom staat mijn leven stil en niet dat van een ander?
Maar de tijd gaat door en rust in mijn hoofd zal ik niet vinden voordat dit allemaal af is. Af? Het is natuurlijk nooit af. Vanaf 24 september is het begonnen, de angst dat het niet goed afloopt, dat het terugkomt, dat ze weer ziek wordt, dat we weer naar het ziekenhuis moeten. Die angst zal nooit meer verdwijnen, niet als de chemos af zijn, als ze misschien over vijf jaar zeggen dat ze klaar is en niet over hopelijk dertig jaar en ze gaat trouwen. De tijd voor de kanker was een ander leven, een leven wat nooit meer terug zal komen. Ik zou zo graag weer in het leven staan zoals toen, onbevangen en onbezorgd. Ik zou een moord doen om me druk te kunnen maken over files, vervelende opdrachten op m’n werk, kinderfeestjes of snottebellen. Het maakt me allemaal niet uit, maar één ding maalt door mijn hoofd, dag en nacht. Dat het goed moet komen en nooit meer terug mag komen. Maar wat ik ook doe, niets helpt, niemand kan dat antwoord geven, ons troosten en ons gerust stellen.
Vorige week zelf even bloed moeten prikken (gewoon routine hoor) en vond het heerlijk dat ik zelf kon voelen hoe de naald naar binnen prikt, en niet mijn kleine meisje moet vasthouden, afleiden en troosten. Gister heeft ze een pakketje met buisjes, pleisters en verbandjes van de zusters gekregen, samen met het doktersetje wat ze al had, hebben we nu bijna een echt ziekenhuis om alles na te kunnen spelen. Ze kwam mij net ´prikken´, eerst prikt ze dan met een grote plasticnaald, dan blaast ze, zegt ze dat het weer goed is en doet ze er een pleister op. Te schattig en te treurig.
Ik zou zo graag willen dat ze naar buiten kon (het is hier nu min 5 en erg glad) lekker spelen met andere snotkindjes. Af en toe zegt ze dat ze naar school wilt gaan en kijkt dan heel zielig. Ach schatje, nog maar 6 maanden dan mag ook jij weer naar school en wij naar het werk. Dan mogen wij weer achter de feiten aan rennen, stressen naar werk, winkel, school en weer terug. Dan mogen wij ons weer druk maken over files, vervelende opdrachten op het werk, kinderfeestjes en heerlijke snottebellen. Heb er nu al zin in.
Kus.
6 gedachten over “Malende gedachtes”
Lieve schatten,
Ik wou dat ik iets kon doen om jullie zorgen weg te nemen, maar helaas kan dat niet. Blijf vooral schrijven en deel je zorgen, misschien lucht dat een beetje op. Dikke kus, Steph
Kära vän! Livet är så orättvist! Tänk om det fanns något som vi kunde göra eller säga för att dela er börda. Samtidigt kan vi som aldrig varit där ni är nu förstå hur ni mår eller känner. Våra liv går vidare med våra små triviala bekymmer, som är stora för oss här och nu. Det är orättvist, och det suger!!! Vi hoppas att ni vet att vi finns här för er om ni behöver prata, gråta, skälla eller vad som helst. Ni finns i våra tankar varje dag. Styrka till er!
Lieve liesje en schatjes,
Zit hier alweer te snotteren achter de iPad, wou zo graag dat ik iets voor jullie kon doen en dat je je inderdaad druk kon maken over eigenwijze peuterstreken, werk en ander onbenulligs…. Hoop dat het lukt om dat straks weer te doen als die rotkuren over zijn….
Dikke kus
Hej!
Min dotter har Leukemi och är nu 3,5år. Hon har behandlats i över ett år nu. Allt sjukhusmatrialet har varit guld värt då hon har kunnat leka bort en massa rädsla.
Dockorna har haft sond, “nål” (till PAC men utan det vassa) och nu det senaste är en knapp i magen.
Hon tar blodprov och ger mat och medicin till dockorna. Hon tröstar dockorna på samma sätt som vi tröstar henne. Fortsätt med att “leka doktor/syster” med eran tjej så kommer det gå lättare.
Lycka till och jag hoppas allt går bra med Elise!
Kram Cissi
Hey meis,
Ik kan me voorstellen dat je soms gek wordt van al die mensen die zeggen dat jullie zo sterk zijn (waaronder ikzelf…sorry); je wil helemaal niet sterk hóeven zijn, je wil dat het gewoon allemaal goed gaat, dat het over is. Zorg er in ieder geval voor dat je op sommige momenten ook zelf even een klein meisje mag zijn dat aandacht nodig heeft zodat je even niet een grote sterke mama hoeft te zijn. En verder blijf ik heel hard mee hopen dat jullie je op een dag weer ‘gewoon’ zorgen maken over alledaagse dingen…
liefs Nienke
There are a couple of callers before me and I even have Ad-Jd.
Reid’s effort was ultimately abandoned inside face of harsh opposition, but that defeat raised a new question to
the internet poker industry: What now. Once a hand is
over ignore the result (particularly when it’s a bad beat),
just play keep playing solid, tight-aggressive poker.