Wachten met een hoofdletter W. Wachten op de dokter die echt zou komen………op de zuster die net weer iets vergeten is, op dat er plek is op de goede afdeling zodat de chemos kunnen beginnen. Wachten en onzekerheid is wat er op het menu staat, elke dag weer,  nu al 26 dagen. Kotsmisselijk word ik er van! Ik heb trek in iets anders eigenlijk, een beetje vrolijkheid en wat onbezorgdheid. Maar dat laatste is helaas voor altijd van het menu geschraapt sinds het Li-fraumeni-verdict van 19 mei 2010.

Ik haat het ziekenhuis, met alle piepjes en geluidjes van het infuus, het drainalarm, het klokgetik de hele fucking nacht lang, de zusters die lachen, de zusters die niet lachen.