Een hele tijd niet geschreven.
Waarom niet?
Even geen tijd, even geen zin, even geen spannende dingen.
We proberen weer in het gewone leven te komen.
Niet altijd makkelijk.
Vaak wel heerlijk.

Dit weekend zijn we gezellig bij de ouders van Gustav in zuid Zweden, Skåne.
Heerlijke elandenstoofpot van opa Ragnar.

Elise gaat nu elke dag naar de opvang, van negen tot twee met extra begeleiding.
Ze gaat superveel vooruit, leert elke dag nieuwe dingen en geniet met volle teugen.
Sophie is vorige week zondag één jaar geworden en is deze week voor het eerst naar de opvang geweest.
Met succes. Ze vindt het er heerlijk en iedereen vindt het leuk om met zo’n kleine baby te kunnen knuffelen op de opvang (de meeste kinderen beginnen hier pas op de opvang vanaf 15-18 maanden).
Gustav werkt weer.
En ik begin maandag weer met mijn nieuwe baan.
We gaan beide dertig uur per week werken en de meisjes gaan dus elke dag van negen tot twee naar de opvang.
We hebben elke week wel een of twee bezoekjes in het ziekenhuis voor Elise, maar alleen kleine dingetjes of fysiotherapie.

Op woensdag 31 oktober is weer de grote dag.
De dag van de waarheid.
De dag van de scans.
Mogen we nog langer genieten van de rust of moeten we weer terug.

Mijn herfstcontroles bij de onkoloog komen er ook weer aan, maar alleen voor de zekerheid.
Het li fraumeni gen is niet te vertrouwen.
Afwachten en te laat zijn is voor ons geen optie!

Vorige week heb ik een tien kilometer hardloopwedstrijd gedaan!
De laatste zes maanden langzaam opgebouwd en goed getraind.
Ik ren niet snel, maar ik ren wel dóór.
Ik was er klaar voor.
Het voelde als een soort finale en afsluit.
De finale van al het trainen, de finale van de zwarte periode van dit jaar.
Tijdens het rennen denk ik zo vaak aan alle kinderen die nu vast zitten in een zwarte periode.
Dan is het makkelijk om door te rennen.
Ik denk aan al die maanden dat we vast zaten in de greep van het ziekenhuis.
Dan is het makkelijk om te genieten van de buitenlucht

De laatste weken heel veel gedaan voor de zweedse kanjerketting.
Deze week zijn ze aangekomen.
Vierentwintig duizend kralen.
Organisatieplan geschreven, fotoshoot gehad, overleggen, overleggen en nog meer overleggen.
Kralen gesorteerd, dozen labelen.
Op momenten dat ik het even niet meer zie zitten dan denk ik weer aan het doel.
Aan alle kinderen en ouders die nu vast zitten in het zwarte.
Die door dit projekt misschien een beetje houvast kunnen krijgen, een klein glimpje licht.