Heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes en felicitaties.
We genieten nu vooral van het vrij zijn.
En we zijn intens gelukkig met alle stappen en stapjes die Elise maakt.
Letterlijk en figuurlijk.
Ze loopt en gebruikt haar linkerhandje.
Elke dag een stapje vooruit.

Maar we beseffen ook dat ze nooit meer de oude zal worden.
We weten dat ze nog veel zal leren, we kunnen nog heel veel oefenen.
We weten alleen niet welke dingen ze zal leren.
Ze is geen gewone driejarige.
Natuurlijk wel de liefste, grappigste, stoutste en onze mooiste.
Maar veel gewone kleine dingetjes kan ze niet zelf.
Niet zelf trap lopen of zelf op het potje zitten.
Niet zelf op de bank gaan zitten of in de auto klimmen.
Niet zelf spelen.

Ze heeft een hele slechte balans. Geen valreflexen.
Geen kracht in haar lichaam om zich op te vangen.
Makkelijker gezegd valt ze vaker èn harder.

We weten dat er iets is met haar gezichtsveld, maar weten niet wat.
We weten niet hoeveel en welke negatieve gevolgen ze nog zal ondervinden van de drie operaties, alle chemokuren, maar vooral van de bestralingen.
Dat zal de tijd ons leren.

Maar zij en wij zullen er voor altijd aan herinnerd worden.
Al is het maar door de littekens en kale plekjes op haar hoofdje.
Makkelijk zal het niet altijd zijn, maar wel de moeite waard.

We realiseren ons dat we nooit een ‘gewoon’ gezin worden.
Voor altijd zullen we ons anders voelen.
We hebben teveel meegemaakt en geleerd om nog terug te kunnen gaan naar vòòr de diagnose nu bijna twee jaar geleden.

Dat hoeft ook niet.
We zijn waar we nu zijn.
We staan ergens anders.
Werden gedwongen een andere weg in te slaan.
Een grimmige, vol kliffen en moeilijk begaanbare stukken,
maar nu loopt hij weer rustig en paralel aan de oude.

De oude weg zien we wel liggen een paar meter naast ons.
We kijken er met weemoed naar.
Daar kom je langs de plek waar de onschuld woont.
En dat is mooi.
Op de weg die nu de onze is, is die onschuld weggejaagd.
De onbevangenheid woont hier niet.

Maar juist omdat de weg zo grillig was, kunnen we nu zo genieten van het landschap wat om ons heen ligt.
Uitgestrekt voor ons, maar zelfs áchter ons.
We kijken naar dezelfde bloemen, die ook vanaf de ‘gewone’ weg te zien zijn, horen dezelfde vogels.
Misschien genieten we nu zelfs meer van diezelfde bloemen en vogels.

Het was een hoge prijs om te betalen, maar uiteindelijk is het cliché ook bij ons waar.
Onze reis is er anders maar ook mooier door geworden.

Maar de weg zal voor altijd paralell lopen, een kruispunt komt er niet.

En dat is goed.
Het is oké.
We hopen innig dat er niet nog een moeilijke passage komt.
Maar voor nu is het genoeg om de volgende heerlijke rustige meter voor ons te zien.
We zien geen kaart van de route.
Maar dat hoeft ook niet.
We wandelen en genieten, mèt zijn vieren.

“Pluk de dag, verslind het leven!” schreef een vriendin in een berichtje.
En dat gaan we doen.
Twee weken pretparken onveilig maken in Keulen, Parijs en Kaatsheuvel.

Er is hoop want ik heb het.