De wind streelt mijn nog veels te witte benen.
Ze zijn eindelijk bevrijd van de eeuwige spijkerbroek.
De zon schijnt hard en fel, maar onder de parasol is het heerlijk.
Pietje (Sophietje) zit bij me op het zonnebed en Elise ligt in het zwembad voor ons.
Het ruisen van de zee klinkt rustgevend achter ons.
(De geluiden van de honderden andere vakantiegangers negeer ik voor het gemak eventjes)

Wie had in januari gedacht dat we hier nu zo heerlijk zouden genieten?
In januari kon Elise nog niet eens zelf haar hoofd optillen en was ze echt depresief.
Nu is ze wel humeurig van de kortison en moe van de bestraling maar dat is kinderspel vergeleken.
Een hele week niets te doen, alleen genieten van elkaar, de warme zon en het heerlijke eten.

In het toeristencentrum hier verderop hebben we zo’n trampoline met harnas gevonden.
Intens genieten voor haar en ook voor ons.
Ik had dit nooit durven dromen en voel een enorme dankbaarheid voor iedereen die haar in het ziekenhuis helpt om de kanker te overwinnen en de hersenbeschadigingen te overwinnen.
Elke dag een stapje vooruit, en soms een kleintje terug.
Elke dag een beetje hoger!

Het voelt raar om hier gewoon zoals de anderente zijn.
Onze medereizigers weten van niets.
Ze zien een meisje wat niet zoveel beweegt, dat altijd een petje op heeft.
Maar verder zullen ze niets aan ons merken.
Wij hebben het er lekker even niet over.

Het voelt heerlijk om eventjes gewoon te zijn.
Maar soms is het alsof we een toneelstukje spelen, alsof we tegen ons zelf liegen.
Maar Elise herrinnert ons er regelmatig aan dat de chemo’s er nog aan gaan komen: ,,Nog maar drie keer chemo Casper, hè mama!?”
Dat dat in totaal nog maanden gaat duren heeft ze gelukkig geen idee van.
En wij nu ook even niet!
Hoofd onder de parasol, zonnebrand op en genieten maar!

Het leven is heerlijk!