Zo trots als een pauw. Het gaat steeds beter. Dit zijn haar eerste echte stapjes!
Het doet me denken aan twee jaar geleden. Toen was ze veertien maanden en leerde ze voor de eerste keer lopen. Naar opa Nilsson en weer terug, met veel gelach en gekir. Kort daarna stopte haar motorische ontwikkeling. Bij achtien maanden werd haar motoriek steeds slechter en kreeg ze de diagnose die ons ook nu nog probeert te verpletteren.

Nu terug te denken aan die eerste stapjes van toen, maakt me blij en maakt me verdrietig.
Blij omdat het zo’n leuk moment was en nu ook weer is. Vol van kinderlijk plezier. Vol van belofte voor de toekomst.
Verdrietig omdat die belofte toen niet uit mocht komen.
Maar nu is er natuurlijk ook hoop. Hoop is het laatste wat je verlaat zeggen ze. Hoop dat het dit keer wel goed gaat en dat die stomme knobbels straks echt weg zijn.

Elise en wij gaan gewoon maar door. Is het de automatische piloot?
Je bent zo sterk als dat je gedwongen wordt te zijn.
Nu is het elke ochtend zonder eten naar het ziekenhuis rijden, Elise onder narcose, uurtjes wachten en dan wordt ze weer wakker. Straks zijn het weer de chemos die we stuk voor stuk proberen weg te werken. En is Elise? Zij blijft gewoon lekker drie.
Beetje boos, beetje blij, beetje stout.

Maar wat we vooral doen, naast alle medische gezeligheden, is genieten van de momenten die we hebben met elkaar en met haar. Genieten van haar zachte wang tijdens een knuffel. Genieten van het liedje wat ze met luide kinderstem zingt voor alle zusters als ze wakker wordt uit de narcose.
Want ook al is ze nu ziek en is het ziekenhuis niet het Hilton, het alternief is nog zo veel erger. Wij kunnen nog vechten en genieten van onze Elise.
Wij hebben de hoop die ons op de been houdt. Onze vrienden hebben die luxe niet meer. De hoop is van hen afgepakt en heeft plaatsgemaakt voor een gapend rottend gat.
Dat soort verdriet, inmense onmacht en paniek. Daar over na te denken lukt niet eens. Laat staan daar in te leven, te overleven.

Nee wij zijn intens dankbaar voor elke dag met onze kanjer, in of uit het ziekenhuis. Dankbaar voor de hoop die we mogen hebben.

Weltrusten lieve vrienden, wij maken ons op voor weer een mooie morgendag.
Met een beetje straling, een beetje ortopedie en een beetje fysio.
Maar vooral met veel hoop en nog meer liefde!