Een diep gat. Alle energie is weg. Hoe kan dat nou? Het was toch weg.

Boos. Verdrietig. Boos en verdrietig. Kleine lieve bijdehandte Eliesje. Weer alles ondergaan. Zij is blij en babbelt onwetend over van alles en nog wat. Het lopen gaat moeilijker, dus schuifelt ze af en toe op haar billen onhandig naar het speelgoed toe. Haar linkerhandje wil niet meewerken en kriebelt een beetje zegt ze. ¨Nee mama, rechts kriebelt niet.¨

Ik ben er misselijk van. Ziek van zorgen. Voor tranen heb ik geen energie. Na de tranen moet je ook weer stoppen. En als ik er eenmaal aan toe geef stop ik nooit meer. Het verdriet van anderen te zien is verschrikkelijk, zou het zo graag willen wegnemen, hun pijn, gekwelde gezichten en de brandende tranen. Smsjes lezen, het geeft kracht maar tegelijkertijd is het verschrikkelijk omdat het me uit mijn ontkennen haalt. ¨Jij bent sterk.¨ Maar ik heb geen keus.

Operatie en chemo. Hoe lang dit keer? Een jaar? Of hebben we geluk en is het maar negen maanden in de hel, de wachtkamer van het leven?

En daarna? Die alles overheersende onzekerheid, angst, stinkende angst, wat je geen enkele ouder toe wenst. De zogenaamde zekerheid waar we de laatste maanden in leefden lijkt nu slechts een zieke grap. Een soort spelletje van de duivel. Eerst je lekker maken met het echte leven. Hier, kom maar terug, ontspan je maar, het is goed zo. En dan de klap, ¨Haha, niemand hoort je, jullie moeten terug.¨ Terug terug naar dat klote ziekenhuis, die lucht, die mensen die zo lief zijn maar die ik eigenlijk nooit meer wil zien. Raar dat je lichaam gevoelens zo samenkoppelt met ervaringen. Alleen de gedachte aan de hersenoperatie-afdeling maakt me al koud.

Onze liefste kleine onschuldige, blonde haartjes, blauwe ogen. Wat heeft zij gedaan? Waarom zij weer en niet ik of Gustav? Afboeken. De vakantie, het werk, de verre reis, Disney on Ice. Alle kleuren worden vervangen door grijs, grijs en vooral zwart.

Ik wil niet. Zeg me dat het niet waar is. Reik me je hand en help me. Help ons. Help haar. Elise de hoofdrolspeelster. ¨We gaan die stomme knobbel weghalen, he mama?!¨ Lalala. Ik wil niet slapen, bang om weer wakker te worden en weer te moeten beseffen dat het waar is. Ik wil niet wakker zijn, besef namelijk veel te goed dat het nu erop of eronder is.

Net even gekeken of elise ¨het nog doet¨. Dat de druk in haar hoofd niet veel te groot is geworden en ze weg zal zakken. Ze ligt in het hoekje van het bed. Haar drie apen (Oscar, Oscar en Oscar) haar knuffelkonijntje (Konijn) en haar plastic worst liggen allemaal half over haar heen. Ik zie dat onze lieve eigenwijze peuter blijkbaar een extra pyamatrui mee naar bed wou nemen en moet stiekem glimlachen. Als ik haar voorzichtig wakker schudt zegt ze: ¨Mijn muizen (die Disneydingen van de Albert Hein) die ik van opa en oma heb gekregen zijn we vergeten!¨ Ok, ze leeft nog.