En daar zitten we dan.
De vogeltjes fluiten vrolijk hun avondlied.
Het meer aan het eind van het grasveld is spiegelblank.
De meisjes liggen op bed en hier buiten op het terras maakt de dagwarmte plaats voor de frisheid van de avond.

Vandaag hebben we het laatste stuk gereden naar Uppsala om eindelijk met de speciale proton bestraling te kunnen beginnen.
De rustgevende omgeving en de vogeltjes laten me bijna de ware toedracht van deze ‘vakantie’ vergeten.
Bijna.
Elise is helaas sinds dinsdag niet meer zo lekker.
De bestraling laat eindelijk haar ware gezicht zien, met alle bijwerkingen van dien.
Elise is moe. Heel moe. Wil niet echt eten. Heeft hoofdpijn.
Een klein vogeltje wat even niet meer wil zingen.
Waarschijnlijk reageren haar hersenen op de bestraling door te zwellen of zoiets, waar ze dan weer medicijnen van krijgt.
Kortison.
En iedereen die weet hoe een drie jarige wordt van kortison, krijgt nu al de rillingen.
Heen en weer.
Op en neer.
Ze wordt geslingerd tussen blij en dan weer intens verdrietig.
Angstig en dan weer boos.
Niet bij te houden en uitputtend. Vooral voor haar.

Hopelijk mogen we morgen wel beginnen!
En tegen beter weten in hoop ik dat het snel over gaat.
Dat we ook leuke dingen kunnen gaan doen.
Het pippi huis in Stockholm staat hoog op het verlanglijstje.

Liefs uit een heerlijk Uppsala